Józef Rostafiński

POCZET WIELKICH FITOTERAPEUTÓW (14)

Wybitny uczony, bliski wielu pokoleniom Polaków, znany zwłaszcza ze swych nieocenionych przewodników do oznaczania roślin, nie był lekarzem, ale trudno sobie wyobrazić bez niego polską fitoterapię.
Józef Rostafiński (*1850 †1928) był jednym z najwybitniejszych botaników przełomu XIX i XX w., nie tylko w Polsce. Interesował się także historią nauk przyrodniczych. Był od roku 1878 profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego i kierownikiem Ogrodu Botanicznego w Krakowie. Już w roku 1886 ukazał się w Krakowie, nakładem Towarzystwa Nauczycieli Szkół Wyższych, podręcznik Botanika szkolna dla klas wyższych. Zawierał ponad 550 rycin i opisów roślin, zapowiadał późniejsze przewodniki do oznaczania roślin, z których korzystamy do dziś, zwłaszcza z Przewodnika do oznaczania roślin (1901), wydawanego po wojnie z udziałem prof. Olgi Seidl, wybitnej przedstawicielki polskiej botaniki i farmakognozji z Akademii Medycznej w Krakowie. W roku 1900 ukazał się Słownik polskich imion, rodzajów oraz wyższych skupień roślin, zawierający materyał sumiennie i krytycznie opracowany. Nie jest to rzecz błaha, skoro żaden z dotychczasowych słowników nie był wolny od błędów – pisał profesor. Słownik Rostafińskiego, poprawiany i doskonalony przez długie lata, stanowi zbiór polskiego nazewnictwa przyrodniczego, obowiązującego do dziś. Jako dyrektor Ogrodu Botanicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego (najstarszego z obecnie istniejących ogrodów botanicznychj w Polsce), pod koniec XIX w. Józef Rostafiński stworzył tam pierwszą w Krakowie pracownię botaniczną, która była zalążkiem najsławniejszego w Polsce ośrodka badań botanicznych. Pracowali tu najwybitniejsi polscy botanicy – od Antoniego Rehmana i Edmunda Malinowskiego, po Władysława Szafera i obecnego dyrektora Ogrodu, prof. dr. hab. Bogdana Zemanka.
Jako historyk nauk przyrodniczych profesor odnalazł i opracował Antiboloneum, czyli słownik lekarski Jana Stanko – polskiego lekarza i przyrodnika schyłku średniowiecza (*1430 †1493), profesora Akademii Krakowskiej.
W krajach polarnych i w wysokich górach spotyka się śnieg zabarwiony na czerwono, zielono, żółto czy brązowo. Zjawisko to jest wywołane masowym rozwojem pewnych gatunków glonów. Józef Rostafiński był jednym z pierwszych na świecie badaczy glonów naśnieżnych. W roku 1880 znalazł w Tatrach śnieg czerwony na stokach Cubryny, żółtozielony na zboczu Rysów. Zafascynowany górami i gwarą góralską – za sprawą Tytusa Chałubińskiego i Lucjana Rydla, z którym był zaprzyjaźniony – wprowadził do systematyki botanicznej góralskie glony na oznaczenie alg.
Córka Lucjana Rydla, Helena, wspominała: Nauczony krakowskim doświadczeniem, przez gęste sito przesiewał ojciec tych, którzy, nie należąc do rodziny, bywali częstymi gośćmi i zżyci byli z domem moich rodziców. Do takich w pierwszym rzędzie należał wraz ze swoją rodziną prof. Józef Rostafiński. Kiedy myślę o tych, którzy u nas bywali, na pierwszym planie widzę wjeżdżające pod górę parokonne lando, jakie można było wynająć w Krakowie w firmie Guzikowskiego. Przed gankiem wysiadał z niego srebrnowłosy profesor, przemiła i pełna uroku kobiecości pani profesorowa i córki, Halusia i Justynka […]. Profesor z ojcem prowadzili ożywione dysputy, bo profesor, mimo że z zawodu botanik, z ducha był czystej krwi humanistą…
Utworzona w roku 1998 Komisja Historii Nauki Polskiej Akademii Umiejętności wydała pracę zbiorową pod zamiennym tytułem, oddającym najpełniej postać krakowskiego uczonego: Józef Rostafiński - botanik i humanista.

Stanisław Dłużewski